Banalizacja życia

W ostatnich latach wielkim "foo pa" jest publiczne mówienie i pisanie o swoich uczuciach. Co najmniej z podejrzliwością patrzymy na ludzi, którzy mówią otwarcie o swoich stanach wewnętrznych. Dokładnie tak samo reagujemy na profile na portalach randkowych (tak, ostatnio jest to moje źródło inspiracji), forach oraz portalach społecznościowych. Uwaga ta nie tyczy się do wszystkich ludzi żyjących w Polsce (nie wiem, jak to wygląda w innych kulturach).

Podchodzimy z wielkim dystansem do ludzi, którzy nam się uzewnętrzniają. Często nawet z niechęcią słuchamy o rozterkach naszych przyjaciół. Dlaczego? Przecież w minionych wiekach poeci (poetki) ogłaszali  (ogłaszały)  całemu światu swoje uczucia do ukochanych osób. Ich wyznania przetrwały do dzisiaj i czytamy je z własnej przyjemności lub pod przymusem (na studiach lub w szkołach). Zastanawiam się, dlaczego dzisiaj nasze rozmowy ograniczają się do banalnych rozmów o pogodzie, zakupach, informacjach z gazet (broń losie jakichś poważnych), czy zabawnych sytuacjach dnia codziennego. Na zadawane przez kogokolwiek pytanie: Co słychać? bez względu na wszystko odpowiadamy Wszystko w porządku.

Czy banalizacja życia (mi osobiście kojarząca się z amerykańskimi filmami) opanowała już na stałe kontakty międzyludzkie? Czy nawet przed najbliższą osobą musimy czuć dystans? Może miejscem na opisywanie uczuć stał się ostatnio Internet?

Osoby chcące wyrzucić z siebie wewnętrzne emocje pojawiają się na forach, blogach, portalach społecznościowych, czy randkowych. Może to właśnie sieć jest miejscem, gdzie ukrywając się pod anonimowym profilem dyskutujemy o rzeczach niebanalnych? Weźmy to pod rozwagę przeglądając z zażenowaniem tego typu profile, wpisy na forach etc. I postarajmy się zrozumieć te osoby (choć osobiście jestem sceptycznie do takich wyznań nastawiony i osobiście ich nie praktykuję). Może nie mają tyle szczęścia, żeby móc powierzyć swoje troski / radości osobie z krwi i kości.