Ważne słowa...

„Mowa jest srebrem, milczenie złotem” – tak mawia stare porzekadło. Wydaje mi się, że dzisiaj jest ono już zupełnie zdezaktualizowane. Słowa zarówno pisane jak i mówione docierają do nas zewsząd. Osoby małomówne, „niewygadane” nie mają szansy dostać dobrze płatnej pracy. Trzeba mówić. Cały czas mówić. Nie ważne czy ma to jakikolwiek sens. Najważniejsze to zachować pozory osób elokwentnych. 

W tym szybkim, zwariowanym świecie coraz częściej szukamy osób, z którymi nie tylko będziemy „pieprzyć o głupotach”. Mam tu na myśli przyjaciół, partnerów oraz bliskich znajomych czy rodzinę. Przy nich bardziej uważamy na słowa. Z wielką ostrożnością dobieramy każdy wyraz. Nie rzucamy słów na wiatr i nie mówimy nic pochopnie. Nooo chyba, że nie jesteśmy z nimi szczerzy. Dzisiaj chciałbym się zastanowić nad werbalizacją uczuć i pewną „ekonomiką słów”. Może brzmi to na razie enigmatycznie, jednak zaraz wyjaśnię, co mam dokładnie na myśli. 

Osobą jestem raczej wygadaną. Staram się jednak „ważyć słowa”. W codziennym życiu próbuję nikogo nie urazić lub nie palnąć jakiejś głupoty. W kontaktach z bliskimi natomiast staram się używać słów ostrożnie. Moja „ekonomika słowa” charakteryzuje się oszczędnością. Kiedy byłem w związku nie umiałem szybko powiedzieć „kocham cię”. Mój pierwszy chłopak czekał na tą deklarację pół roku. Starał się wywierać na mnie nacisk, czuł się z tym trochę nieswojo (ja też, z powodu wywieranego ciśnienia). Kiedy po miesiącu (sic!) zadeklarował swoje uczucia odpowiedziałem milczeniem. Nie byłem gotowy i tyle, a nie chciałem go oszukiwać, ponieważ mimo wszystko mi na nim zależało. 

Moje słownictwo związane z uczuciami jest skąpe nawet, kiedy zdecyduję się wyznać tak długo oczekiwane „kocham”. Nie potrafię mówić tego słowa co pięć minut: „tu jest twoja kawa, kocham cię; właśnie zrobiłem siku, kocham cię”. Nie! Nie umiem mówić często „kocham”. Oprócz słowa „kocham” ciężko przychodzi mi słowo „przyjaźń” oraz różnego rodzaju zwroty typu „dobrze, że jesteś”. 

Po co o tym piszę? Przecież póki co ten wpis przypomina jakiś bełkot zupełnie nie współgrający z tą „ekonomiką”... Jednak przez ten na pozór chaotyczny wpis wyłaniają się poważne problemy. Moje nastawienie, które nakreśliłem dwa akapity wyżej, oceniane jest zwykle jednoznacznie negatywnie. Często złyszałem, że jestem zimny, nie umiem kochać, etc. Kochać umiem! Jednak dla mnie miłość to jest życie codzienne: pospolite gesty, spojrzenia, które wyrażają wszystko (więcej niż słowa).

Jeżeli, zatem spotkacie chłopaka, który nie mówi „kocham” przypomnijcie sobie ten przypadek. Czasami to nadużywane przez rożnych ludzi słowo nie ma żadnego pokrycia w rzeczywistości. Może w czasach, gdzie „słów się nie waży”, gdzie królują pomówienia, plotki i kłamstwa powinniśmy mądrze używać słów? By, chociaż przed tymi najważniejszymi w naszym życiu osobami miały one jakiekolwiek znaczenie i pokrycie w rzeczywistości. Czy naprawdę warto rzucić na odczep raz dziennie „kocham cię”, bo wymaga od nas tego otoczenie? Czy już naprawdę nie musimy do tego dojrzeć?