Homoseksualizm, religia i wiara

Tematy związane z wiarą w jakąś wyższą jednostkę nadal budzą sporo kontrowersji. Polacy, jako naród w większości katolicki, wciąż spierają się o tematy związane z religią. Krzyż w Sejmie? Krzyż na Krakowskim Przedmieściu? Religia w szkole czy na plebani? Finansowanie Kościoła Katolickiego takie czy inne?

Nie o tym jednak chcę napisać. Blog związany jest z tematyką gejowską, zatem spróbuję spojrzeć na temat wiary z perspektywy geja. Wiele osób z naszego środowiska często w tej kwestii stoi na rozdrożu. Z moich obserwacji wynika, że spora część określa się, niezwykle dla mnie interesującą, kategorią „wierzący niepraktykujący”. Spory odsetek uważa się za agnostyków, nieco rzadziej mienimy się ateistami. Religia i homoseksualizm budzą wiele kontrowersji. Często wiele osób gubi się, ponieważ relacje występujące między homoseksualizmem i wiarą wcale nie są łatwe do pogodzenia.

Większość z nas została ochrzczona i wychowana w duchu katolickim bez możliwości wyboru. W codziennych rozmowach często używane są zwroty chociażby takie jak: „O mój Boże”, „O Jezu”, etc. Debaty publiczne dotyczące kontrowersyjnych tematów (aborcji, eutanazji, związków partnerskich itd.) rzadko kiedy opierają się na racjonalnym argumentowaniu, częściej natomiast górę biorą emocje i odwoływanie się do katolickiej moralności. Dlaczego o tym piszę? Chcę na początku uświadomić, że czy tego chcemy, czy nie religia (w naszym kraju katolicka) ma na nas olbrzymi wpływ (bez względu na to czy w nią wierzymy czy nie).

Zanim rozpocznę na dobre swoje rozważania, chciałbym podkreślić, że szanuję podejście każdego człowieka. Wiem, że wiara potrafi czynić cuda. Sam byłem świadkiem tego jak osoba, której lekarze dawali trzy miesiące życia pod wpływem wiary pokonała złośliwy nowotwór. Istnieją też ludzie, dla których wiara absolutnie do życia potrzebna nie jest.

Osobiście jestem zdeklarowanym ateistą. Często słyszę, że geje zazwyczaj wybierają właśnie taką drogę, bo jest łatwiejsza. W moim przypadku tak nie było. Przestałem wierzyć w boga, kiedy byłem bardzo młody. Stało się to, zanim zorientowałem się, że jestem gejem. Fakt, zarówno ateizm i agnostycyzm są stosunkowo łatwym wyborem dla homoseksualisty. Osoby „niewierzące” kierują się zwykle swoimi nakazami moralnymi. Sami decydujemy, co jest dla nas właściwe, a co nie.

Znaczna ilość ludzi deklaruje, że jest „wierząca niepraktykująca”. Z mojej perspektywy jest to dosyć dziwna kategoria. Mam takie podejście, że jak coś robię, to na 100%. Skoro Kościół Katolicki nie akceptuje bliskości dwóch mężczyzn oraz innych dla mnie nie do przyjęcia rzeczy (chociażby rozwodów czy antykoncepcji), to nie potrafię się nazwać chrześcijaninem.

Najtrudniej jest mi sobie wyobrazić sytuację osób, które są głęboko wierzące. Poznałem kilku takich chłopaków. Dostrzegałem zagubienie. Niektórzy z nich ograniczali swoje kontakty fizyczne z mężczyznami, a jeżeli już do nich dochodziło, to się z nich spowiadali. Nie wyobrażam sobie jednak w tej sytuacji żalu za grzechy. Miłość do mężczyzny grzechem nie jest, natomiast stosunek seksualny już tak. Czyli chcąc być wzorowym gejem-katolikiem w grę wchodzi tylko miłość platoniczna.

Interesujące jest dla mnie, jako ateisty to, że ludzie coraz częściej sami sobie wymyślają boga. Ludzie coraz częściej modyfikują sobie nakazy promowane przez Kościół Katolicki. Przymyka się oko na pewne grzechy i się ich w ogóle nie uznaje. Też w zasadzie kieruje się własnymi nakazami moralnymi jak ateista. Jedyna różnica jest taka, że bierze pod uwagę istnienie „czegoś gdzieśtam”.

Tak wygląda moje spojrzenie na religię. Oczywiście bardzo powierzchowne. Jasne jest, że każdy na ten temat ma swoje zdanie. Warto o tym pamiętać podczas dyskusji z rodziną, znajomymi i przede wszystkim ze swoimi partnerami. Szanujmy swoje przekonania, bo to bardzo ważne!